by Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος
Εκείνη
μιλάει, αλλά δε-ν
γράφει
Εσύ
έρχεσαι όταν δε-ν σε
περιμένω πια
Δοσμένες οι λέξεις να
μεγαλουργήσουν οι νεότεροι
καθώς τριγυρνώ καιρό
με τις παντόφλες,
τις μπλε σκούρες με τις
μπορντό κηλίδες,
στο εργαστήρι
Εκείνη
πηδιέται τις νύχτες μ’άγνωστες
ερωμένες
Εσύ
με λέξεις πάλι, όπως:
«η προβλέψιμη
εκκρεμότητα της αυγής»
Γδέρνω τις φολίδες
στα έδρανα
τροχίζω μετοχές
απομαγεύω τα
κοσμητικά
Γυμνός εν τέλει
στα μετόπισθεν των
θεωριών
λοξοδρομώ
Η ποίηση, σκέφτομαι,
είναι για τους σωσμένους
Κι εκεί
στου ύπνου μου τη
γρίλια,
υπαρκτά υλικά τα
όνειρα και φοβερά,
τρυπώνεις σαν κλωστή
από φως
Σφίγγομαι ιδιοτελώς
επάνω σου
Άργησες
Κι όμως εκείνη
μυρίζει αλκοόλ
Σε σένα μιλάω
με παντρεύεσαι να
πατσίσουμε;
Από τη συλλογή:
'Ανω τελείες και τέτοια, εκδ. Μανδραγόρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου