JUNKIE

by Νίκος Σπανιάς (1923- 1990)

Η θέλησή μου σαν αχαμνό κλαδί

Τσακίζεται στον ήχο της φωνής σου

Σαστίζει του λόγου το βασίλειο

Και ο πανικός φάσμα λευκό εφορμά...

Η λύσσα τ' ουρανού

Επιθέτει άστρα λευκά και διάφανα

Σαν γάζες στις ανοιγμένες φλέβες μου

Τίποτα δεν ορίζω πια...

Μήτε τους αετούς ανοίγοντας φτερά μέσ' από τα αινίγματά μου

Μήτε και την καρδιά μου αυτή που από ντροπή συστέλλεται

Μήτε και την σιωπή αυτή που τρώει με φωτιά τ' αποτυπώματά της

Μήτε και το βαρύκτυπο αυτό βούκινο του μύθου

Μήτε το φως αυτό που ξεγλιστρά σαν ρούχο από τον ώμο μου

Μήτε κι αυτόν τον κουρνιαχτόν του άνθους μου

          [ που είναι το ριζικό μου...

Ποιήματα της Τρίτης Λεωφόρου 

Νέα Υόρκη 1971